"Dziady", Swinarskiego, Teatr TV
/Hubert Gileta/
Ostatnimi czasy całą grupą
mieliśmy okazję oglądać „Dziady” Swinarskiego w teatrze telewizji. Całość
trwała 3 godziny co znacznie utrudniło odbiór, przynajmniej mi. Pomijając ten
fakt spektakl był całkiem udany. Główny bohater przykuł moją uwagę na początku
co już świadczy o dobrej obsadzie przez reżysera. Sztuka dzieliła się na dwie
części z których można było wyodrębnić fragmenty słabsze i te lepsze, bardziej
znane.
Realizacja dzieła współgrała z otoczeniem. Część widowni stanowili sami
aktorzy, ot taki zabieg montażowy. Sam dowiedziałem się o tym po obejrzeniu. A
jeśli już wspominam o realizacji. Główną wadą tej projekcji było to, że kamera
pokazywała tylko to co miał z zamierzeniu autor. Będąc w teatrze sam decyduje o
tym na co chcę zwrócić uwagę i jak to potem powiążę w całość. Tutaj byłem tego
pozbawiony, widziałem koncepcję reżysera ale większą frajdę z oglądania sprawia
mi samodzielne jej szukanie.
No i oczywiście klimat, klimat teatru. Zawsze
panuje tam jakaś taka twórcza atmosfera, wyczuwalna zaraz po wejściu do teatru.
Ludzie, którzy są ubrani bardziej szykowniej, dekoracja, obsługa. Wszystko to
sprawia wrażenie jakiejś podniosłości i ważności. Że po coś tu przyszliśmy, że
stanie się zaraz coś wzniosłego. Sam nawet wtedy czuję się bardziej elitarnie.
Podczas projekcji właśnie tego mi zabrakło, ta egalitarność wydarzenia jakoś mnie przytłaczała i nie mogłem sobie z
tym poradzić. Dlatego troszkę na minus oceniam to spotkanie z teatrem. Ale
jeśli chodzi o samą treść to nie ma nic do czego mógłbym się przyczepić. No i
jeśli chodzi jeszcze o ważność tego dzieła od strony dokumentacji i ogólnie
historycznej to też spory pozytyw. Sam osobiście mam nadzieję, spotkać ducha
teatru podczas następnych projektów teatru telewizji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz